"Als je me niet gelooft dan ben je mijn vader niet meer"

Ronie Keisse kan een boek schrijven over het leven als renner van zijn zoon Iljo. De Keizer van 't Kuipke is een monument in Gent en voor het baanwielrennen. Maar een dopingaffaire bracht zijn professionele carrière op de rand van de afgrond. Ook de relatie tussen Ronie en Iljo leed eronder. "Ik heb gefaald als vader door mijn zoon niet te geloven. Hij ging kapot aan die dopingzaak en ik staarde me blind op een afwijkende waarde in het bloed. Ik heb daar nog spijt van…"

"Ik heb ook altijd gedroomd om renner te worden. Welke jongen droomt daar nu niet van? Jammer genoeg heb ik nooit de kans gekregen om me te bewijzen. Ik had astma. Mijn ouders vonden het te gevaarlijk. Mijn jongere broer, Freddy, mocht wel zijn eigen weg gaan en beginnen koersen. Hij had de capaciteiten om het ver te schoppen, maar thuis waren ze te negatief. Ons moeder zei na een valpartij 'Zou je niet beter stoppen?'. Overbezorgd."

"Mijn vader heeft hetzelfde meegemaakt. Ook niet mogen koersen. Ik wilde niet dezelfde fout als hem maken. Hij heeft nooit beseft wat voor een trauma dat is geweest voor mij. Daarom steun ik Iljo wel door hem niet te steunen. Hij kon zijn plan ermee trekken. 'Als je een fiets wil, mag je hem zelf betalen.' Zijn eerste fietsje was een gewone occasie van tienduizend frank. Zijn concurrenten bij de aspiranten reden al op fietsen van Eddy Merckx. Ik heb geen cent bijgelegd. Je krijgt het niet zomaar cadeau. Als renner moet je ook werken om er te geraken. De benen moeten het nog altijd doen en die fiets ontgroei je toch als jonge gast."

"Ik was niet de vader die langs de kant stond te roepen of mijn zoon druk oplegde. Ouders die dat doen kennen niets van koers en hebben het zelf nooit gedaan. Daar gaat het vaak mis als vader. Een fout die je niet mag maken. Als het vat af is dan is het op." 

"Iljo heeft wel het geluk gehad met het werk dat ik doe. Ik heb nog de piste van de Blaarmeersen uitgebaat. Hij kon altijd komen trainen in mijn gezelschap. Als twintiger ben ik begonnen met een eigen hamburgerkraam. Ik ging op heel wat sportevents staan zoals dus het baanwielrennen. De vélodroom van de Blaarmeersen had heel wat troeven. Een goede ligging voor sporters die passeren aan de watersportbaan en het is omringd door mooie natuur. Ik zag dat er meer mee te doen was en stad Gent zocht een huurder. Ik waagde mijn kans en maakte van het terras een grote cafétaria. Daar kon ik van leven. Van een hamburgerkraam niet. En zo kon ik mijn passie voor de koers toch nog kwijt in mijn beroep. Wedstrijden organiseren combineren met een goed draaiende cafétaria. Iljo had zo een stapje voor op de rest. Hij kreeg er piste -en powertrainingen van Patrick Sercu. Hij zag echt iets in Iljo en nam het management op zich. Hij selecteerde hem voor het nationaal team en Sercu was zelfs zijn verzorger én trainer. Het lot van Iljo lag in zijn handen."

"Sercu heeft Iljo Keisse mee gekneed tot wie hij vandaag is. Iemand beleefd met normen en waarden. Een bescheiden en dankbaar persoon die weet wat hij kan. Zo is hij altijd knecht geweest in de Quickstep-ploeg op de weg. Ik vroeg me toch openlijk af of dat wel de juiste keuze was. Hij snoerde me de mond en zei: 'Pa 't is goed eh, ik krijg af en toe mijn kans en ben gelukkig als ik een sterke ploegmaat aan de winst kan helpen.' Hij kon de druk waarschijnlijk niet aan. Bij Lefevere is het principe wie 's ochtends op de bus bij de tactiekbespreking zich goed voelt, mag zijn hand opsteken. Iljo durfde dat nooit, ook al had hij superbenen."

"Iljo is bij Quickstep terechtgekomen door zijn dopingzaak. In 2008 is hij positief getest in Gent na de olympische spelen in Peking. Hij is veroordeeld in Lausanne en kreeg een schorsing opgelegd. Daarom ging hij een jaar koersen bij de amateurs om zijn vorm te behouden. Jonh Saey nam hem onder de vleugels in zijn wielerteam Saey-Deschacht. Hij is ook de man die een goed woordje deed bij Patrick Lefevere, want die twee zijn goede vrienden. Een jaar later kon Iljo zich opnieuw prof noemen door zijn krabbel te zetten onder een contract bij Quickstep. Saey betaalde zijn loon omdat de ploeg eigenlijk aan het maximum aantal renners zat. Hij heeft altijd in zijn vrijspraak geloofd. Iljo won voor zijn amateurploeg dertig koersen, maar dat beurde hem niet op. Iljo ging kapot aan alle beschuldigingen en het aanslepende dopingdossier. Hij werd uitgekakt voor het vuil van de straat. Niet onlogisch dat die renners gefrustreerd waren, want Iljo komt daar plots alle overwinning wegkapen. 'Dat jij je nog durft vertonen, dopingzondaar!'."

"Ik heb Iljo eerlijk gezegd niet geloofd van bij het begin. Als ze een afwijkende substantie vinden in je bloedwaarden en je test meerdere malen positief, wat moet ik daar dan van denken? Het was een last om te dragen voor Iljo. Tot het zo erg was dat ik vreesde voor het ergste. Dat mijn zoon eronder door zou gaan en hij kampte met zelfmoordgedachten. Ik was ongerust en vroeg of we elke ochtend om zeven uur zouden gaan lopen aan de watersportbaan in Gent. Dan was ik zeker dat hij de nacht overleefd had. Tot hij op een dag stopte met lopen en me tegen een boom duwde. Hij pakte me bij de schouders en begon me wanhopig door elkaar te schudden. Iljo barste in tranen uit en riep: 'Als je mij niet gelooft, ben je mijn vader niet meer!' (tranen in de ogen). Dat komt hard binnen. Ik ben er nog altijd niet goed van als ik eraan terug denk. Dat vergeet ik nooit. Ik schaamde me toen zo. Ik voelde me tekort geschoten in mijn rol als vader."

"Zijn mooiste overwinningen in het shirt van Quickstep waren de slotrit in de Giro d'Italia (2015) en de zevende rit in de Ronde van Turkije (2012). Hoe hij daar een jagend peloton voor blijft als vluchter is echt legendarisch. Toch zal de zege in Châteauroux in 2014 meer blijven hangen. Zijn Duitse sprintkopman valt letterlijk weg in de slotfase en Iljo kreeg in het oortje te horen dat hij zijn kans mocht gaan. En hij maakte het af als een volleerde sprinter met vijf fietsen voorsprong!" 

"Iljo is nu twee jaar ploegleider bij Soudal-Quickstep. Toen hij bij mij kwam met dat idee zei ik hem: 'Je gaat dat toch niet doen? Ik ben dat wielrennen beu, al die jaren opofferen. Denk je dat je meer thuis zal zijn? Ik denk het niet hoor.' Zijn reactie was dat hij bang was om in een zwart gat te vallen zonder de koers en dat hij wel iets meer thuis zou zijn. 'Den ouwen had het weer eens gezegd…' Ik heb hem nog gewaarschuwd. Hij heeft het wel degelijk onderschat. Hij heeft nog langere dagen. Als eerst wakker om voor de renners op het ontbijt te zijn en als laatst weer het bed in. Dan komt de lange rompslomp qua voorbereiding er nog bij… Het is een vermoeiende job. Al geniet hij wel van de actie in de wagen. Dat is uiteraard ook gevaarlijk in een peloton rijden aan die snelheden met de ploegwagen. Iljo beseft nu pas dat hij vroeger verwend was. Ze worden op hun wenken bediend in functie van rust om optimale prestaties te leveren. Renners zijn serreplantjes."

"Dus eigenlijk zie of hoor ik Iljo niet meer dan vroeger. Maar je oogst wat je zaait eh. Hij moest zijn plan trekken van mij…"

"Zijn afscheid van de wielersport was er eentje om in te kaderen. Zijn laatste jaar was dan weer het jaar te veel… Hij had de ziekte van Lyme en kampte met rugproblemen. Toch wilden de mannen van organisator Golazo voor een mooi afscheid zorgen. Iljo werd uitgenodigd op hun bureau en zei: 'Waarom zou je daar je geld en tijd insteken? 't Kuipke uitverkopen? Wablief? Jullie zijn zot, daar komt maar driehonderd man op af!'. En wat volgde was een memorabele avond op 24 november 2022. Al zijn de Keisses ook nooit content hoor. Er was niets op voorhand gerepeteerd. De show stond op papier, meer niet. Het kon nog mooier. Al zijn ex-ploegmaats zaten in een tribune, maar zij konden er nauwer bij betrokken worden. Maar goed, eigenlijk heb ik zelden zo'n afscheid gezien. En dat voor een renner die jarenlang knechtje speelde en eigenlijk minder talent had dan pistier Kenny De Ketele. En toch zo geliefd. 'De Keizer van 't Kuipke'. Zeg me dat twintig jaar geleden en ik zou je nooit geloofd hebben!"